ಹೀಗೊಂದು ಶೌಚಪುರಾಣ....

ಒಂದು ಮಾಮೂಲಿ ಬೆಳಗ್ಗೆ... 

"ಗುರು, ಒಂದು ಕಿಂಗ್ ಕೊಡಮ್ಮ" ಎಂದು ಅವನು ಹಾಲಿನಂಗಡಿ ಮಂಜನನ್ನು ಕೇಳಿದ. 

 ಮಂಜ ತನ್ನ ಬೆಳಗಿನ ಗಿರಾಕಿಗಳಿಗೆ ಹಾಲು ನೀಡುತ್ತಾ ಹಣ ವಸೂಲಿ ಮಾಡುವುದರಲ್ಲಿ ಮಗ್ನನಾಗಿದ್ದ. "ಒಂದು ನಿಮಿಷ  ಇರಿ ಸ್ವಾಮೀ! ಮೊದಲು ಹಾಲು ತೊಗೊಳ್ಳೋರು ತೊಗೊಳ್ಳಿ. ನಿಮ್ಮ ಕಿಂಗು ಎಲ್ಲ ಆಮೇಲೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ತಡೀರಿ!" ಎಂದು ಮಂಜ ತನ್ನ ಕೆಲಸದ ನಡುವೆ ಉತ್ತರ ನೀಡಿದ. 

" ನೀನು ಹೇಳಿದ್ದು ನನಗೆ  ತಿಳಿಯತ್ತೆ. ನನ್ನ ಹೊಟ್ಟೆ ಕೇಳಬೇಕಲ್ಲ?! ನನ್ನ ಕಷ್ಟ ನಂಗೆ... ಬೇಗ ಕೊಡಯ್ಯ!  ಸಲೀಸಾಗತ್ತೆ!" ಎನ್ನುತ್ತಾ ಅವನು ಮಂಜನ ಮುಖದೆಡೆಗೆ ದುಡ್ಡು ತಿವಿದ. 

"ಬೆಳಗ್ಗೆ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಎಂಥ ಹೊಲಸು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಬರ್ತೀರಯ್ಯ! ತೊಗೊಂಡು  ಹೋಗು ಮೊದ್ಲು" ಎಂದು ಮಂಜ ಮುಖ ಸಿಂಡರಿಸಿಕೊಂಡು ಅವನಿಗೆ ಒಂದು ಕಿಂಗ್ ಕೊಟ್ಟು ಸಾಗಿಹಾಕಿದ. ಅವನು  ಖುಷಿಯಿಂದ ಅಲ್ಲಿಯೇ ಇದ್ದ ಪಬ್ಲಿಕ್ ಶೌಚಾಲಯಕ್ಕೆ ಓಡಿಹೋದ. ಹಾಲಿನಂಗಡಿಯ ಬಳಿಯಿದ್ದ ಜನರೆಲ್ಲಾ  ಅವನನ್ನು ನೋಡಿ ನಗುತ್ತಾ ಹೋದರು. 

ಅವನು ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಒಂದು ಶೌಚದೊಳಗೆ ಹೋದ. "ಥೂ! ಅದ್ಯಾವೋನು ಬಂದಿದ್ನೋ ಮುಂಚೆ! ಹೊಟ್ಟೆಗೆ ಏನಾದ್ರೂ ತಿನ್ಲಿ! ಹೋದಮೇಲೆ, ನೆಟ್ಗೆ ನೀರು ಹಾಕೋ ಬುದ್ಧಿ ಬೇಡ?! ಅವ್ನ ಮನೆ ಹಾಳಾಗ!...ನಾನೋ! ಸಿಗರೇಟು ತಂದೆ. ಬೆಂಕಿ  ತರೋದು ಮರೆತೆ! ನನ್ನ ಜನ್ಮಕ್ಕಿಷ್ಟು ಬೆಂಕಿ ಹಾಕ!" ಎಂದು ಸ್ವನಿಂದನೆಗೆ ಅವನು ಮೊದಲುಮಾಡಿದ. 

"ಓಹೋ! ನಮಸ್ಕಾರ ಸಾರ್! ಬೆಂಕಿಪೊಟ್ಟಣ ಬೇಕ?" ಎಂದು ಪಕ್ಕದ ಶೌಚದಿಂದ ಇವನು ಕೇಳಿದ. 

"ಹೌದು! ಕೊಡ್ತೀರಾ? ತೀರ ಅರ್ಜೆಂಟು!" ಎಂದು ಅವನು ದೈನ್ಯದಿಂದ ಕೇಳಿದ. ಬೆಂಕಿಪೊಟ್ಟಣ ಗೋಡೆ ಹಾರಿ ಬಂತು. ಅವನಿಗೆ ಹೋದ ಜೀವ ಮರಳಿ ಬಂದಂತೆ ಅಯ್ತು. 

"ಆಹಾ! ಇದು ನೋಡಿ ಸುಖ ಅಂದ್ರೆ! ತುಂಬಾ ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ್!" ಎನ್ನುತ್ತಾ ಅವನು ಸೇದಲು ಶುರು  ಮಾಡಿದ. 

"ನೀವು ಎಲ್ಲಿ ಅವ್ರು ಸಾರ್? ಏನು ನಿಮ್ಮ ಕಥೆ?" ಎನ್ನುತ್ತಾ ಇವನು ಮಾತು ಶುರು ಮಾಡಿದ. 

ಅವನು ತನ್ನ  ಕಥೆಯನ್ನು ಶುರು ಮಾಡಿದ. "ನಂದು ಇಲ್ಲೇ ಕನಕಪುರದ ಹತ್ರ ಹೊಸಹಳ್ಳಿ. ಬೇಸಾಯದ ಕುಟುಂಬ. ಅದ್ಯಾಕೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ -  ಕಳೆದ ಎರಡು  ವರ್ಷಗಳಿಂದ ನನ್ನ ಭೂಮೀಲಿ ಸರೀಗೆ  ಬೆಳೆ ಬರ್ತಾ ಇಲ್ಲ.  ಏನೇನೋ ಮಾಡಿದ್ದಾಯ್ತು. ಮಂತ್ರ ತಂತ್ರ ಹೋಮ ಪೂಜೆ - ಎಲ್ಲವೂ. ಏನೂ ಪ್ರಯೋಜನ  ಅಗ್ಲಿಲ್ಲ. ಪೂಜೆ ಮಂತ್ರದ ಹೆಸರಲ್ಲಿ  ಪೂಜಾರಿ ಜೋಯ್ಸಾ - ಇವರುಗಳು ನನ್ನ ಸುಲಿಗೆ ಮಾಡಿ ದುಡ್ಡು ಮಾಡ್ಕೊಂಡ್ರು. ನನ್ನ ತಂದೆ ತಾಯಿ ಹೆಂಡತಿಗೆ  ಇದರಲ್ಲಿ  ನಂಬಿಕೆ ಜಾಸ್ತಿ. 'ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಹೋಗಿ  ಬೇಸಾಯದ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳ್ಕೊಂಡಿರೋರನ್ನ ಕೇಳಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡೋಣ' ಅಂದ್ರೆ ದುಡ್ಡು ದಂಡ ಅಂತ ನನ್ನ ಮನೆ ಇಂದ  ಹೊರಕ್ಕೆ ಬಿಡ್ತಾ ಇರ್ಲ್ಲಿಲ್ಲ. ನನಗೂ ರೋಸಿ ಹೋಯ್ತು. ಇವತ್ತು ಬೆಳಗ್ಗೆ ಅವರುಗಳು  ಏಳೋ ಮುಂಚೇನೇ ಎದ್ದು ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಟೆ.  ಇಲ್ಲಿಗೆ  ಬಂದು ನಿಮ್ಮ ಪರಿಚಯ ಅಯ್ತು. ಇದೇ ನನ್ನ ಕಥೆ. ನಿಮ್ದೇನು ಕಥೆ?" ಎಂದು ಅವನು ತನ್ನ ಕಥೆ ಮುಗಿಸಿದ. 

"ನಂದೇನು ಹೆಚ್ಚಿಲ್ಲ ಸ್ವಾಮಿ! ಇಲ್ಲೇ ಎದರುಗಡೆ ಬ್ಯಾಗ್ ಪರ್ಸು ಹೊಲಿಯೋದೆ ನನ್ನ ಕೆಲಸ. ಸುಮಾರು ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷದ ಮುಂಚೆ ನನ್ನ ಊರಾದ ಮದುರೆ ಇಂದ ಓಡಿ ಬಂದೆ - ಅಪ್ಪನ ಜೊತೆ ಜಗಳ ಆಡಿ. ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದು ಬ್ಯಾಗ್ ಹೊಲ್ಯೋದನ್ನ ಕಲ್ತೆ.  ನನ್ನ ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬ್ಸೋ ಖುದಾ ಅದು.  ಹೆಂಡ್ರು ಮಕ್ಳು ಇಲ್ಲ.   ಬಂದಿದ್ದು ತೊಗೊಂಡು 'ಅಲ್ಲಾ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದು' ಅಂತ ಆರಾಮಾಗಿ ಇದ್ದೀನಿ" - ಇವನು ತನ್ನ ಕಥೆ ಮುಗಿಸೋ  ವೇಳೆಗೆ ಹೊರಗೆ ರೇಡಿಯೋದಲ್ಲಿ ಹಾಡು ಆರಂಭವಾಯ್ತು - "ಬದ್ತಮೀಸ್ ದಿಲ್..." ಎಂದು. 

"ಲೇ! ಯಾರೋ ಅದು! ಕನ್ನಡ ಹಾಡು ಹಾಕ್ರೋ !" ಎಂದು ಅವನು ಅರಚಿದ. ಕೂಡಲೇ "ವೆಂಕಟೇಸ..."ಎಂದು ಹಾಡು ಬದಲಾಯಿತು. 

"ಹೌದು .. ನಾವು ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ ಜನ್ಮ ಜಾತಕ ಹೇಳ್ಕೊಂಡ್ವಿ? ನಂಗೂ ನಿಮಗೂ ಏನು ಸಂಬಂಧ?" - ಏನು ತೋಚದೆ ಅವನು ಕೇಳಿದ. 

"ಅದೇ ಸ್ವಾಮಿ ಜೀವನ. ಯಾರಿಗೆ ಯಾವಾಗ ಯಾರು ಎಲ್ಲಿ ಯಾಕೆ ಹೇಗೆ ಸಿಗ್ತಾರೆ ಅಂತ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಗೊತ್ತಿದ್ರೆ,  ಖುದ ಅಗ್ತಿದ್ವಿ. ನಾನು ಹೇಳೋದು ಸರಿ ತಾನೇ?" - ಇವನು ತನ್ನ ಫಿಲಾಸಫಿ ಹೇಳಿದ. 

"ಪರವಾಗಿಲ್ಲಯ್ಯ - ಬ್ಯಾಗ್ ಹೊಲ್ಯೋನೆ ಆದರು, ಚೆನ್ನಾಗಿ ಮಾತಾಡ್ತೀಯ" - ಅವನು ತನ್ನ ಮೆಚ್ಚುಗೆ ಸೂಚಿಸಿದ. 

"ಏನೋ! ನಿಮ್ಮಂಥ ಜನ ಮಾತಾಡೋದನ್ನ ಕೇಳಿ ಕಲ್ತಿರೋದು. ಸರಿ ಸ್ವಾಮಿ! ನನ್ನ ಕೆಲಸ ಅಯ್ತು. ನಾನು ಬರ್ತೇನೆ. ಅಲ್ಲಾ ಒಳ್ಳೇದು ಮಾಡ್ಲಿ ನಿಮ್ಗೆ. ಮುಂದಿನಸಲ ಮುಖಾಮುಖಿ ಭೇಟಿ ಮಾಡೋಣ. ಸಧ್ಯಕ್ಕೆ ನಂಗೂ ಹೊಲ್ಯೋ ಕೆಲಸ ಇದೆ. ಶುಕ್ರಿಯ!" ಎನ್ನುತ್ತಾ ಇವನು ಹೊರಟು ಹೋದ. 

ಅವನು ಯೋಚಿಸುತ್ತಾ  ಕುಳಿತ - ತನ್ನ ಜೀವನದ ಕಥೆ ಎಲ್ಲವನ್ನು ಮುಖವೂ ನೋಡದೆ ಯಾರೋ ಒಬ್ಬನಿಗೆ ಹೇಳಿದ್ದು ಯಾಕೆ? ಆ ಇನ್ನೊಬ್ಬನೂ ಕೂಡ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಹೇಳಿದ್ದು ಯಾಕೆ? ಹೆಸರನ್ನೂ ಕೇಳಲಿಲ್ಲ... 

"ಸೂಪರ್ ವೆಂಕಟೇಸ...." ಹಾಡು ಕೇಳುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು. 

 ನಿಜ - ಜೀವನದ ಎಲ್ಲ  ಆಗು-ಹೋಗುಗಳ ಅರ್ಥ ತಿಳಿದರೆ, ಅಂದೇ ಆ  ಮನುಷ್ಯ ಭಗವಂತನಾಗುತ್ತಾನೆ.  ಆದರೆ, ಜೀವನದ ಸಾರವನ್ನೇ ಅದು ಕಳೆಯುತ್ತದೆ ತಾನೇ? ಯೋಚಿಸಬೇಕು... 

                                              ಶಾಯಿಸೃಷ್ಟಿ

ಹಲವು ತಿಂಗಳ ನಂತರ ಮತ್ತೆ ನನ್ನ blogಗೆ ಮರಳಿದ್ದೇನೆ. ಯಾರೋ English ಕವಿ ಹೇಳಿರುವ ಹಾಗೆ "Poetry is best words in the best order". ಆ ಮಾತಿಗೆ ಇಲ್ಲಿ ನ್ಯಾಯ ಒದಗಿಸಿರುವೆನೋ ಇಲ್ಲವೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾತ್ರ ಸತ್ಯ

ನೀಲಿ ಶಾಯಿಯ ಜೊತೆ ಬಿಳಿ ಹಾಳೆಗಳು 

ಧುಮಿಕ್ಕಿ ಬರುವ ಅದೆಷ್ಟೋ ಚಿತ್ರಗಳು 

ಖಾಲಿ ಖಾಲಿ ಕಾಗದದ ಮೇಲೆ 

ಮೂಡಿ ಬಂತೊಂದು ಶಾಯಿಯ ಲೀಲೆ 

ಶಾಯಿಸೃಷ್ಟಿಯ ಪ್ರತಿಮೆ ಜೇವಗಾಣಲು 

ಜೀವವೆಲ್ಲ ಶಾಯಿ ಸೇರಿ ಪ್ರತಿಮೆಯಾಗಲು 

ಅಂದಿನ ಕನಸು ಬೆಳಕ ಕಂಡಿತು 

ಇಂದಿನ ಬೆಳಕು ಕನಸಾಯಿತು 

ಕತ್ತಲಲಿ ಗ್ರಹಿಸಿದ್ದು ಬೆಳಕಲಿ  ಕರಗುವುದು 

ಬೆಳಕಲಿ ಕಂಡದ್ದು ಕತ್ತಲಲಿ ಕಾಣದು 

ಕತ್ತಲ ಗ್ರಹಿಕೆ ಸತ್ಯವೋ?

ಬೆಳಕಿನ ಕಾಣ್ಕೆ ಸತ್ಯವೋ?

ಶಾಯಿಸೃಷ್ಟಿಯಿದು - ಸತ್ಯವೋ? ಮಿಥ್ಯವೋ?

ಇರುವ ರೂಪ ಇನ್ನರೆಘಳಿಗೆಗಿಲ್ಲ 

ಒಂದೊಮ್ಮೆ ಮಿಂಚಿ ಮರೆಯಾಗುವುದೆಲ್ಲ 

ಕನಸಿಗೂ ನನಸಿಗೂ ಇಲ್ಲಿ ಅಂತರವಿಲ್ಲ 

ಯಾವುದೂ ಸತ್ಯವೂ ಅಲ್ಲ - ಮಿಥ್ಯವೂ ಅಲ್ಲ 

THE RETURN OF THE MASTER STORYTELLER!!!

  It was a usual day - like any other. I went to Ramu's nearby - one of the places in my locality that attracted me a lot! It was the favourite meeting spot for VISHWA and me(for those of you who don't know who VISHWA is, read my previous posts). However, it had been a long long time since I had gone there. It pained me to sit in Ramu's all alone - without VISHWA and his talks......

 A few months ago....One morning....VISHWA - who would appear at my gate at 8.30 sharp - did not turn up. Given that I had a few other engagements that day, I didn't bother to worry about VISHWA. Even the next day, there was no sight of him....Something must have gone wrong. I went to the address VISHWA had given me long ago. On enquiring I found that VISHWA had suddenly disappeared from his "house" overnight all of a sudden! Why did he have to do that? The rent was paid(VISHWA never found himself a job. Yet, he was never short of money!! I wonder how!). There were no dues. There were no issues bothering him - else I would have been the first one to know! And yet, the fact was that VISHWA had disappeared! I waited for a few days. When even after a week's time VISHWA was not to be seen, I gave up and just hoped that he was safe! You may ask why I never approached the police! I was never let to approach the police by my parents - who did not like VISHWA(Heaven knows why!). They felt I was in the wrong company - and yet they had no reasons to substantiate their view - something is seriously wrong with the elder generation!!

....However, that day, I felt a strong urge to go to Ramu's. Probably, I missed Ramu's coffee very dearly. Something tempted me to go there....It was the usual crowd - the same old tailor in his same old patched shirt, the same set of elderly people from the locality discussing the same old topic - how long it would take  the incumbent CM to relinquish his position, a few unemployed young men - discussing about cricket and the latest movie over a pack of cigarettes, "by-2" coffees and loud music. Ramu came to greet me. He seemed excited today. That was not usual. Ramu was always composed - sporting a simple smile even in the toughest of times. Today, he had a wide grin on his face - had he won a game of rummy last night? "There is a surprise for you!", Ramu said, grinning.
 
 What could it be? What surprise could the familiar Ramu's hold for me? Is that why I was compelled by some unseen force to go to Ramu's after a long time?
 
 I went to our - VISHWA's and mine - usual table. Surprisingly, it was occupied by somebody else. I was seeing him for the first time. Yet, there was air of familiarity around that man - sporting a beard, shabby hair, a shirt that seemed unwashed for ages. I looked into his eyes...."VISHWA!!!".

  Everybody in Ramu's turned towards the table! Yes - VISHWA - THE MASTER STORYTELLER - had returned after nearly 5 long months! Nobody had taken notice of that shabby looking man sitting alone at a table. The moment they realised it was VISHWA, people gathered in a circle around him - shooting questions: "Where did you go?","Why did you go?","Why did you not tell anybody?" - questions rained. The same questions were bothering me too....

 VISHWA - THE MASTER STORYTELLER - began in his inimitable style - "I was sleeping in my house that night. Suddenly, I heard a voice - somebody was calling me by name...A lady. I thought those were hallucinations and tried to sleep. But somebody pulled my blanket away - I was all alone in the house. The voice was growing louder and stronger...". All of us at Ramu's were listening intently. "....It said I had to go to my village. My mother was ill, the voice told. I never believe in such stuff. So I decided to ignore it and get back to sleep. But the voice did not let me to - it began all over again. Finally, I decided to go to my village - fearing for my mother's health. I left right then - without informing anybody.
  "I went to my village home. People had gathered outside. I feared the worst. I went inside - it had been years since I went to my village. My mother and I had had a heated argument and I had left home.- She was on her deathbed. She saw me. With tears in her eyes, she held my hand. And then, she was gone! That voice helped my mother die in peace! People said she was down with fever for the past few weeks. They had tried to contact me - but did not know where to contact.
  "I performed her last rites and decided to stay back in my village. But I felt the urge to come back here - to where I belong, to the familiar faces, to the very own Ramu's...That's why I came back.".

  I felt sorry for VISHWA. People had tears in their eyes. Gradually, the crowd dispersed. VISHWA and I were free to talk to ourselves. "Sorry VISHWA..." I said.
  "Why sorry? Did you believe it too?" he asked.
  "What do you mean?"
  "I never saw my mother's face. I was orphaned at birth. I never told you this all these years because I never felt it was required. I felt locked in this city. I just wanted to go and get some fresh air! Had I told the others this, their master storyteller would be passed off as a lunatic!"
  VISHWA, indeed was a master storyteller!!!
  "Ramu bhai, by-2 coffee" VISHWA ordered.....

                                                                  ಫೀನಿಕ್ಸ್ 


ಮನುಷ್ಯನ ಕಲ್ಪನೆಯ ಅತ್ಯಂತ ಸುಂದರ ಕಲ್ಪನೆ ಈ ಅಗ್ನಿಹಂಸ - phoenix. ಆ ಕಲ್ಪನೆಯ ಸೃಷ್ಟಿ ಇಂದ ಕಲಿಯುವುದು ಬಹಳಷ್ಟಿದೆ. ಅದನ್ನು ಕಲಿಯುವುದರೆಡೆಗೆ ನನ್ನ ಕಿರು ಪ್ರಯತ್ನ ಇದು. ರುಚಿಸುವುದು ಎಂದು ಭಾವಿಸುತ್ತೇನೆ.




....ಅದಾವುದೋ  ಶಕ್ತಿ  - ಅಗೋಚರ - ತನ್ನೆಡೆಗೆ
ತನ್ನೊಳಗೆ ಸರ್ವವನು ಸೆಳೆಯುತಿದೆ
ಸರ್ವವನು ಚದುರಿಸಲೆಂದೊಮ್ಮೆ  ಸಿಡಿದು
ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡ ಬೆಳಕು ಮೂಡಿದೆ!

ಮುಂದೆ ನಿಂತಿಹುದೊಂದು ಪಂಚಲೋಹದ ಮೂರ್ತಿ
ಆತ್ಮಶಕ್ತಿಯ ಜ್ವಾಲೆ ಅದರ ಚೇತನವು
ಬಿರುಮಳೆ ಚಳಿಚಂಡಮಾರುತಗಳಿಗಂಜದೆಯೇ
ತಣ್ಣೀರ ಎರಚಿದರು ಬೆಳಗುತಿಹುದು

ತನ್ನೊಡಲ ಜ್ವಾಲೆಗೆ ತನ್ನ ತಮವನೆ ಉಣಿಸಿ
ಜ್ವಾಲೆಯನು ಹಿಗ್ಗಿಸಿ ಉರಿಸಬೇಕು!
ತನ್ನೊಡಲ ಸತ್ವದ ಜ್ವಾಲೆಯಿಂದುದಿಸಿದ
ಅಗ್ನಿಹಂಸವೇ!! ನೀನು ಗರಿಗೆದರಬೇಕು!

ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣಿನ ಕಾಂತಿ  ನನ್ನ ಕಣ್ಣಲಿ ಸೇರಿ
ಲೋಕ ಕಾಣುವ ದೃಷ್ಟಿ ಹೊಸತಾಗಬೇಕು
ನಿನ್ನಂತೆ ಎನ್ನ ಮನದ ಗರಿಗಳು ಬಲಿತು
ಸ್ವಚ್ಛಂಧ  ಆಗಸದಿ ಹಾರಾಡಬೇಕು!!

                                     ಬಿಂಬ


ಯುಗಾದಿಗೊಂದು ಸಣ್ಣ ಕವಿತೆ. ಆತ್ಮಸಾಕ್ಷಿ, ಪಾಪಪ್ರಜ್ಞೆ ಇವುಗಳೇ ಈ ಕವಿತೆಯ ಆತ್ಮ. ರುಚಿಸುವುದು ಎಂದು ಭಾವಿಸುತ್ತೇನೆ.

ನಿಂತಿಹೆನು - ಒಬ್ಬಂಟಿಯಾಗಿ
ಎದುರಿಗೆ - ಕಾಲಾತೀತವಾದೊಂದು ಕನ್ನಡಿ
ಹರಿದು ಹೋದ ನೀರನ್ನೆಲ್ಲ ಅಡಕವಾಗಿಸಿಕೊಂಡು
ಬೆಳಕನ್ನು ಪ್ರತಿಫಲಿಸಿ ತುಳುಕುತ್ತಿತ್ತು

ನನ್ನದೇ ರೂಪ - ಆಳೆತ್ತರ ದೇಹ
ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸ ತುಂಬಿದ ಮುಖ, ಸ್ಮಿತ
ಆದರೂ ಕಣ್ಣ ಕಡಲಾಳದಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಭೀತಿ!
ಹರಿದು ಹೋದ ನೀರನ್ನೆತ್ತಿ ರಾಚಿದಂತೆ 
ನಗುವೆಲ್ಲವೂ ಇಲ್ಲವಾಯಿತು... 

ಹೊಸತ ಸರಿಸಿ ಹಳೆಯ ನೀರು ಬಂದಿತು!
ಅಲ್ಲಿಯೂ ಕಂಡದ್ದು ನನ್ನ ರೂಪವೇ...
ವಿರೂಪವಾಗಿತ್ತು... ಹಸ್ತ ರಕ್ತಸಿಕ್ತವಾಗಿತ್ತು!
ನೀರಲ್ಲಿ ತೊಳೆದರೂ ರಕ್ತ ಕೈಗಂಟಿತು...
ತಿಳಿನೀರ ಕೊಳವೆಲ್ಲ ಕೆಂಪಾಯಿತು...
ಹೊಸ ನೀರಿಗೂ ರಕ್ತ ಹರಡಿತು!

ಕೆನ್ನೀರನ್ನು ಬಿಂಬ ಎನ್ನೆಡೆಗೆರಚಿತು...
ಬಿಂಬದಿಂದ ಓಡಿಹೋಗಲು ಯತ್ನಿಸಿದೆ!
ಕದ ಕಿಟಕಿಗಳೆಲ್ಲವೂ ಮುಚ್ಚಿತ್ತು!
ನಾನು ಕುಸಿದು ಬಿದ್ದೆ...ಬಿಂಬ ನಗುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು!          

                                                           ನೆನಪಿನಂಗಳದಲ್ಲಿ....


ಆಕಸ್ಮಿಕವಾಗಿ ನನಗೆ ಕಂಡಂಥ ನನ್ನ ಶಾಲಾದಿನಗಳ ಚಿತ್ರಪಟ ಈ ಸಾಲುಗಳಿಗೆ ಪ್ರೇರಣೆಯಾಯಿತು...ಅನಿಸಿದ್ದಕ್ಕೆ ಬಣ್ಣ ಬಳಿದು ಈ ರೂಪಕ್ಕೆ ತಂದಿದ್ದೇನೆ...


ಪೆಟ್ಟಿಗೆ ಒಳಗಿದ್ದ ಚಿತ್ರವ ಹೊರತೆಗೆದೆ...
ಹಳೆಯದು - ಬಣ್ಣ ಮಾಸಿತ್ತು - ಹಳದಿಯಾಗಿತ್ತು...
ಧೂಳು ಅಡಗಿದ್ದ ಆ ಚಿತ್ರವನೊಮ್ಮೆ ಕೊಡಹಿದೆ
ಧೂಳಿನ ಪದರವನೊರೆಸಿ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ನೋಡಿದೆ...


ಮುಗ್ಧ ಮುಖಗಳು! ನಿಷ್ಕಲ್ಮಷ ನಗೆಗಳು!
ಅದೇನೋ ಸಾಧಿಸಿದ ಸಂತಸ!
ಇನ್ನೂ ಸಾಧಿಸುವ ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸ! ಗುರುಗಳಿದ್ದರು...
ಗುರಿಗಳ ಎಡೆಗಿನ ಪಯಣ ಸಾಗುವುದರಲ್ಲಿತ್ತು...


ಹರಿದು ಹಂಚಿ ಹೋದರು - ವಿಶಾಲ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ
ನದಿಯ ನೀರು ಕಡಲ ಸೇರಿ ವಿಲೀನವಾದಂತೆ
ಜನಸಾಗರದಲ್ಲಿ ಅವರೂ ಬೆರೆತು ಹೋದರು...
ದಿಟ...ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಬೆರೆತರೋ?
ಬಲ್ಲವರ್ಯಾರು!!!

ಅದೆಲ್ಲೋ ಹುಟ್ಟಿ ಅದೆಂತೋ ಸೇರಿ
ಕೂಡಾಡಿದರು...ಜೊತೆಗೂಡಿ ಬೆಳೆದರು...
ಕಡೆಗೊಂದು ದಿನ...ಹೋದರು!
ಸೇರುವೆಯ ಕೊಂಡಿಯ ಕಡಿದು ಕಿತ್ತೊಗೆದು...
ಇದ್ದೂ ಇಲ್ಲದಂತೆ ಹೊರಟೇ ಹೋದರು!

ಅದೆಲ್ಲಿಗೆ? ಅವರು ಹೇಳಲಿಲ್ಲ...
ಇಂದೆಲ್ಲಿರುವರು? ಎಂತಿರುವರು?
ಹೇಳುವವರೇ ಇಲ್ಲ...
ಅವರಿಗೂ ಇಂತನಿಸುವುದೇ? ತಿಳಿದಿಲ್ಲ...
ಜೊತೆಯಲ್ಲಿದ್ದಷ್ಟು ದಿನ ಅವರನ್ನರಿತೆನೆ?
ಗೊತ್ತಿಲ್ಲವಲ್ಲಾ....


ಹಳೆತರಲ್ಲೂ ಹೊಸತೊಂದನು ಕಂಡೆ...
ವರ್ಷಗಳ ಒಡನಾಟವಿತ್ತು...ಆದರೂ
"ನಾನಿವರನ್ನು ಬಲ್ಲೆನೇ?" ಪ್ರಶ್ನೆಯಂತೆಯೇ ಉಳಿಯಿತು...
ಅವರೆಲ್ಲರೂ ಎನಗೆ ಹೊಸಬರಂತೆ ಕಂಡರು...


ಅದೆಷ್ಟು ವರ್ಷಗಳು ಸಂದಿವೆ!
ಚಕ್ರ ಅದೆಷ್ಟು ತಿರುಗಿದೆ!!
ಎವೆ ಮುಚ್ಚಿದೆ - ಒಂದೆರಡು ಮುತ್ತುರುಳಿದವು...

                                                                   ಶೋಧನೆ - ಸಾಧನೆ 


ಹೊಸ ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಒಂದು ಹೊಸ ಕವಿತೆ...ವೈಯಕ್ತಿಕವಾಗಿ ನನಗೆ ಅತ್ಯಂತ ಸಂತೋಷ ನೀಡಿತು - ಈ ಕವಿತೆ. ನಿಮಗೂ ಇಷ್ಟವಾಗುವುದು ಎಂದು ಭಾವಿಸುತ್ತೇನೆ.




  ....ಹೊರಳಿ ನೋಡಿದೆ - ಕಗ್ಗತ್ತಲು...
  ಸ್ಥಿರ-ಚರಗಳಾವುವು ಇದ್ದಂತಿಲ್ಲ...
  ಕಣ್ಣು ಅರಳಿಸಿದರೂ ಕಾಣಲೊಲ್ಲದು
  - ಅಂಧಕಾರ ಕವಿದಿದೆ ಸುತ್ತಲು....


  "ಮೂರ್ಖ! ಕಣ್ಬಿಟ್ಟು ನೋಡು!"
  - ತೇಲಿಬಂತೊಂದು ಅಶರೀರವಾಣಿ.
  "ಕತ್ತಲೇ ಕವಿದಿರಲು ನಾನೇನ ನೋಡಲಿ?"
 - ಅರ್ಥಕ್ಕಾಗಿ ಹುಡುಕಿದೆ...ಯೋಚಿಸಿದೆ...


  ಶೋಧಿಸಿದೆ!!! ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿ ಕಣ್ತೆರೆದೆ!!!
  ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ಬೆಳಕು! ಅದ್ಭುತ ಕಾಂತಿ!!
  ಎಲ್ಲವೂ ಹೊಸತಾಗಿದೆ! ಭಿನ್ನವಾಗಿದೆ!
  ಹೊಸ ಲೋಕವೇ ಎದುರಿಗಿದೆ!!


  ನೋಡಿದೆ - "ನಾನು" ಬೆತ್ತಲೆಯಾಗಿದ್ದೆ...
  ಸ್ಥಿರ ಚರಗಳೆಲ್ಲವೂ ಇದ್ದಲಿಯೇ ಇವೆ.
  ಹೊಸ ಅರ್ಥವ ಬೀರಿ ನಗುತಲಿವೆ
  ನನ್ನಿಂದಲೇ ನಾನು ಮತ್ತೆ ಜನಿಸಿದ್ದೆ!!!