ಬಿಂಬ


ಯುಗಾದಿಗೊಂದು ಸಣ್ಣ ಕವಿತೆ. ಆತ್ಮಸಾಕ್ಷಿ, ಪಾಪಪ್ರಜ್ಞೆ ಇವುಗಳೇ ಈ ಕವಿತೆಯ ಆತ್ಮ. ರುಚಿಸುವುದು ಎಂದು ಭಾವಿಸುತ್ತೇನೆ.

ನಿಂತಿಹೆನು - ಒಬ್ಬಂಟಿಯಾಗಿ
ಎದುರಿಗೆ - ಕಾಲಾತೀತವಾದೊಂದು ಕನ್ನಡಿ
ಹರಿದು ಹೋದ ನೀರನ್ನೆಲ್ಲ ಅಡಕವಾಗಿಸಿಕೊಂಡು
ಬೆಳಕನ್ನು ಪ್ರತಿಫಲಿಸಿ ತುಳುಕುತ್ತಿತ್ತು

ನನ್ನದೇ ರೂಪ - ಆಳೆತ್ತರ ದೇಹ
ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸ ತುಂಬಿದ ಮುಖ, ಸ್ಮಿತ
ಆದರೂ ಕಣ್ಣ ಕಡಲಾಳದಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಭೀತಿ!
ಹರಿದು ಹೋದ ನೀರನ್ನೆತ್ತಿ ರಾಚಿದಂತೆ 
ನಗುವೆಲ್ಲವೂ ಇಲ್ಲವಾಯಿತು... 

ಹೊಸತ ಸರಿಸಿ ಹಳೆಯ ನೀರು ಬಂದಿತು!
ಅಲ್ಲಿಯೂ ಕಂಡದ್ದು ನನ್ನ ರೂಪವೇ...
ವಿರೂಪವಾಗಿತ್ತು... ಹಸ್ತ ರಕ್ತಸಿಕ್ತವಾಗಿತ್ತು!
ನೀರಲ್ಲಿ ತೊಳೆದರೂ ರಕ್ತ ಕೈಗಂಟಿತು...
ತಿಳಿನೀರ ಕೊಳವೆಲ್ಲ ಕೆಂಪಾಯಿತು...
ಹೊಸ ನೀರಿಗೂ ರಕ್ತ ಹರಡಿತು!

ಕೆನ್ನೀರನ್ನು ಬಿಂಬ ಎನ್ನೆಡೆಗೆರಚಿತು...
ಬಿಂಬದಿಂದ ಓಡಿಹೋಗಲು ಯತ್ನಿಸಿದೆ!
ಕದ ಕಿಟಕಿಗಳೆಲ್ಲವೂ ಮುಚ್ಚಿತ್ತು!
ನಾನು ಕುಸಿದು ಬಿದ್ದೆ...ಬಿಂಬ ನಗುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು!