Thus, A Love Story...

It was a day like any other - a usual Saturday. Vishwa and I met in the evening at the familiar Ramu's to discuss the various happenings across the world. Vishwa's insights had helped me form my own insights over several issues. So, I was all ears whenever Vishwa and I discussed anything. He had mastered the art of articulation!

I do not know what motivated Vishwa that day. He spoke to me at length about the magic of teenage - the veil it can cast upon reality and make everything around seem either very beautiful or very crooked! Then, all of a sudden, he drifted into this narrative:

"I don't know what makes me so nostalgic today - nostalgic especially about those few days of my life. I shall tell you something that I nobody else apart from me knows. 

It happened years back - I was in school...college maybe. I don't remember exactly. Forgive me - for I have seen so much in this world that I tend to forget such trivial stuff! Am not boasting when I say I've seen much in life. Oh! let's get back to the track....

Where was I? Yes...Take it that I was in college. It was there that I came across that girl in class. Very beautiful she was! She stood out from the rest of the group - or at least to me, she did. Mind always sees what it wants to see, right?! It is a very beautiful object - the brain. But does the brain house the mind?! Very intriguing! 

Ah! She held my attention ever since the moment I saw her. I observed her in class. Every act of hers was filled with grace! Or, again, maybe I felt thus. The way she walked, the way she talked, her smile, her style - I admired every bit of it! I do not know and do not care whether others in my class also felt the same. All I know is she was weaving a web of magic around me. And I found myself being willingly trapped in that web of grace and charm!!! 

Maybe she observed that I was love-struck. Maybe others in the class played Cupid's messengers. I do not know. After a few days, she would sometimes turn towards me in class and find me staring at her - admiringly. Tell me - which girl does not like admiration? Of course, every single being of the female species wants to be admired! And this lady here deserved it! Can you imagine the joy I experienced that very first time she smiled at me! It was as though I had conquered the entire world! Yes - I had conquered the entire world - for, ever since I had set my eyes on her, she had become my world! Do I sound melodramatic? Forgive me, if I do. 

After that day, every day, every class, every few minutes - she would turn around and throw a magical smile towards me. And me - I would be waiting to grab it, as though a dog waiting for its mistress to throw its favourite biscuit towards it!! I did nothing in class apart from waiting for her to turn towards me and smiling, I also maintained count of how many times she smiled at me. Do you now understand why I dropped out of college education and never continued it?! Yet, I must say - dropping out of formal education system has its own advantages - I have learnt a lot by moving about the whole place and meeting all people from all walks of life. Life is the greatest school and experience is the greatest teacher, you see. It has taught me what nobody else has or nobody would probably have taught. 

Let me get back to the narrative. Finally, we neared our farewell - "A New Beginning" as they called it - they believed that all of us would get into universities, study well, land in great jobs, earn big bucks and "settle" in life. Hence the name. Though I personally never satisfied any of their criteria, it indeed was a new beginning for me too. To discover myself and also to discover the world - through me! And I can say that am more "settled" in life than any of my batch-mates. All of them went in search of comforts while I found comfort where I was. Well, let's not get into the debate of what "settling" in life means.

 She was there of course. And she was prettier than usual. Again, she threw a smile at me which I readily grabbed! We had a great lunch - organised by our college. There were tears, hugs and photographs. Then, it was time for us to leave. As we passed through the gates of our college for one last time - I turned back to look her. She saw me too. She smiled....I smiled back...

Ah! That was the last time I ever saw her. I liked her back then. I like her now. But does it ever qualify to be called love? Was it mere infatuation? Was it mere admiration? I shall never know.I do not care to know. And what is her name? I don't recollect. Why should I? She was just another person in this long journey of life. Yes - she was a little special. Then, again, "What's in a name?".....

By the way, why did I tell you all this?" Vishwa said at the end.

I just shrugged my shoulders........

ಟಿ. ವಿ. ಬಂತು ಟಿ. ವಿ.

 ಅಂದು ಶನಿವಾರ. ರಜಾ ಇದ್ದ ಕಾರಣ  ಸ್ನೇಹಿತರೆಲ್ಲ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಕುಳಿತು  ಹರಟೆ ಹೊಡೆಯುತ್ತಾ,  ಕಾಲ "ತಳ್ಳುವ" ಪ್ರಯತ್ನದಲ್ಲಿ ಇದ್ದೆವು.   ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಬಿದ್ದ ಅನುಭವ  ಹಸಿಯಾಗಿಯೇ ಇತ್ತು. ಮಾಡಲು ಬೇರೆ ಏನೂ ಇಲ್ಲದ ಕಾರಣ ಮನೆಯ ನೆನಪು  ಕೂಡ ಮರುಕಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಮನೆಯನ್ನು ಮರೆತಿದ್ದೆವು ಎಂದಲ್ಲ - ಆದರೂ, ಮನೆಯ ನೆನಪು ನಮ್ಮ ದಿನನಿತ್ಯದ ಕೆಲಸಗಳಿಗೆ ಅಡ್ಡಿಯಾಗಬಾರದು ಎಂದು ಬೇರೆ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುತಿದ್ದೆವು.

"ಎರಡು ವಾರಗಳಾದವು. ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಯಾವ ವಸ್ತು ಆಕರ್ಷಣೆಗಳು ಇಲ್ಲದಂತೆ ಆಗಿದೆ. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದಾಗ ವಾರಕೊಮ್ಮೆ ಸಿನೆಮಾಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ಹೊರಗಡೆ ಹೋಗಿ ತಿನ್ನುತ್ತಿದ್ದೆ. ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದ ಮೇಲೆ, ತಿನ್ನಲು ಅವಕಾಶವೂ ಇಲ್ಲ, ಆಸೆಯೂ ಇಲ್ಲ" ಎಂದು ಗೆಳೆಯನೊಬ್ಬ  ಹೇಳಿದ. ನಾವುಗಳು ಕೂಡ ತಲೆಯಾಡಿಸಿದೆವು.  ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳ  ಅಂತರದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮಲ್ಲೇ ಆದ ಬದಲಾವಣೆ ಕಂಡು ನಮಗೆ  ಬೆರಗಾಯಿತು. "ಕಾಲವನ್ನು ತಡೆಯೋರು ಇಲ್ಲ" ಎಂದು ಯಾರೋ  ಹಾಡಿದಂತೆ ಭಾಸವಾಯಿತು!

ಇದ್ದಕಿದ್ದ ಹಾಗೆ ನಮ್ಮ ಆಲೋಚನೆಯನ್ನು ಕತ್ತರಿಸಿ ಬಿಸಾಡುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ  ಕಿರುಚಾಟ  ಕೇಳಿಬಂತು. ನಮ್ಮ ಎದೆ ಝಗ್ಗೆಂದಿತು. 

  ಯಾರಿಗೆ ಏನಾಯಿತೋ ಎಂದು ಹೊರಗೆ ಓಡಿದೆವು.  ಎಲ್ಲರೂ ಕಾಮನ್ ರೂಂನತ್ತ ಓಡುತ್ತಿದ್ದರು. ನಮ್ಮ ಗಾಬರಿ ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚಿತು. ಹೋಗಿ ನೋಡಿದರೆ, ಕಾಮನ್ ರೂಮಿಗೆ  ಒಬ್ಬ ಹೊಸ ಅತಿಥಿಯ ಆಗಮನವಾಗಿತ್ತು. ಹೊಚ್ಚ ಹೊಸ ಟಿ. ವಿ. ಬಂದಿತ್ತು!

ಅದನ್ನು ನೋಡಿಯೇ ಅಷ್ಟು ಜೋರಾದ ಕಿರುಚಾಟ ಆರಂಭವಾಗಿದ್ದು. ಅಷ್ಟು ದಿನಗಳಿಂದ ಟಿ.ವಿಯಿಲ್ಲದೆ ಇದ್ದ ನಮಗೆ ಅದನ್ನು ಕಂಡು ಆದ ಆನಂದ ಕೂಗಾಗಿ ಹೊರಬಿದ್ದಿತ್ತು! ಎಲ್ಲರೂ ತಮ್ಮ ಸ್ನೇಹಿತರಿಗೆ ಕರೆ ಮಾಡಿ, ಬಂದು ನೋಡುವಂತೆ "ಆಹ್ವಾನ" ನೀಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಕೆಲವರು ಮನೆಗೆ ಕರೆಮಾಡಿ ತಮ್ಮ ಆನಂದ ಉತ್ಸಾಹಗಳನ್ನು ಫೋನಿನಲ್ಲಿ ಧಾರೆಯೆರೆದರು! ಅವರ ಮುಖಗಳನ್ನು ನೋಡುವುದೇ ಒಂದು ಸಂತೋಷವಾಗಿತ್ತು ನನಗೆ. ಅತಿಥಿಯೊಂದಿಗೆ ಸಂದರ್ಶನದ ಭಾಗ್ಯ ಇನ್ನೂ ನನಗೆ ಲಭಿಸಿರಲಿಲ್ಲ - ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಕ್ರಿಕೆಟಿಗ ಅಥವಾ ಸಿನೆಮಾ  ಬಂದಾಗ ಜನ  ಕಿಕ್ಕಿರಿಯುವಂತೆ ಜನ ಕಾಮನ್ ರೂಮ್ನಲ್ಲಿ ತುಂಬಿದ್ದರು. ಸೆಕ್ಯುರಿಟಿ ಮೊದಲಾಗಿ ಎಲ್ಲರು ಅಲ್ಲೇ ಇದ್ದರು - ಆರತಿ, ಪ್ರಸಾದದ ವಿನಿಯೋಗ ಒಂದೇ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿತ್ತು ಎನ್ನಬೇಕು! 

 ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಊಟದ ವೇಳೆಯಲ್ಲೂ ಟಿ.ವಿಯದೆ ಮಾತು. ಅದರ ಅಂದ-ಚೆಂದ, ಅಂಕು-ಡೊಂಕುಗಳ ವಿಶ್ಲೇಷಣೆ ನಡೆಯಿತು.  ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಟಿ.ವಿಯ ಹಾಗೂ ಇಲ್ಲಿಯ ಟಿ.ವಿಯ "ತುಲನಾತ್ಮಕ" ಚರ್ಚೆ ನಡೆಯಿತು. ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ನೆಚ್ಚಿನ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳ, ಧಾರಾವಾಹಿಗಳ, ನಟ-ನಟಿಯರ ಚರ್ಚೆಯೂ ನಡೆಯಿತು. ಆದರೆ ನನಗೆ ಏಕೋ ಆ ಉತ್ಸಾಹ ಮೂಡಲಿಲ್ಲ. ತೆಪ್ಪಗೆ ಊಟಮಾಡಿ ಹೊರಬಿದ್ದೆ. 

 ಆ ದಿನ-ರಾತ್ರಿಯೆಲ್ಲ ಎಲ್ಲರು ಕಾಮನ್ ರೂಮ್ನಲ್ಲಿ ಜಮಾಯಿಸಿದ್ದರು.  ನನಗೆ ಇನ್ನೂ  ಸಂದರ್ಶನ ಭಾಗ್ಯ ದೊರೆತಿರಲಿಲ್ಲ. ಕೊನೆಗೆ, ರಾತ್ರಿ ಎಲ್ಲರೂ ಮಲಗಿದ ಮೇಲೆ, ನಾನು ಹೋದೆ. ಟಿ.ವಿ ಮಹಾಶಯ ಅಲ್ಲೇ ಇದ್ದ. ನೋಡಿದೆ - ತೆಳ್ಳಗೆ ಇದ್ದ. ನಾನೇ ಸಣ್ಣ ಎಂದರೆ, ನನಗಿಂತಲೂ ಸಣ್ಣ ಇದ್ದ! ತನ್ನನ್ನು "ಎಲ್ ಜಿ ಎಲ್ ಇ ಡಿ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ" ಎಂದು ಹೇಳಿದ. ನಾನೂ ನೋಡಿದೆ.  ಅದ್ಯಾಕೋ   ಯಾವ  ಭಾವನೆಯೂ ಮೂಡಲಿಲ್ಲ. "ನೀ  ಯಾರಾದರೂ ನನಗೇನು? ನೀನೇನು  ನಮ್ಮವನೇ? ಎಲ್ಲಿಂದಲೋ ಬಂದಿರುವ ನೀನು, ನನಗೆ ಯಾಕೆ ನಿನ್ನ ಕುಲ ಗೋತ್ರ  ನಾಮ ನಕ್ಷತ್ರ ಹೇಳುತ್ತೀಯೆ?" ಎಂದು ಸ್ವಲ್ಪ ಖಾರವಾಗಿ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದೆ.

 "ನೋಡು - ನೀನು ಯಾರೆಂದು ನೀನು ನನಗೆ ಹೇಳಿಲ್ಲ. ಅಡ್ಡಿ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ, ಇಲ್ಲಿ ಇರುವಷ್ಟು ದಿನ,  ಹೊರ ಜಗತ್ತನ್ನು ಇದ್ದ ಹಾಗೆಯೇ ತೋರಿಸುವ ಪವಿತ್ರ  ಕರ್ತವ್ಯ ನನ್ನದು ಎಂದು ನನ್ನನ್ನು ಇಲ್ಲಿಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬರುವಾಗ ಹೇಳಿದರು. ಅವರು ಹೇಳಿದ್ದನ್ನು ಪಾಲಿಸುತ್ತೇನೆ ಅಷ್ಟೆ. ನಿನ್ನ ನನ್ನ ಭೇಟಿ ಎಷ್ಟು  ಬಾರಿಯಾಗುತ್ತದೋ, ಯಾರು ಬಲ್ಲರು. ಇದ್ದಷ್ಟು ದಿನ ಒಳ್ಳೆ ಸ್ನೇಹಿತರಾಗಿ ಇರೋಣ. ನೀವು ಮನುಷ್ಯರು "ಯಾಂತ್ರಿಕವಾಗಿ" ಲಾಭ-ನಷ್ಟಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚನೆ ಮಾಡುತ್ತೀರ. ಆದರೆ, ನಾನು ಹಾಗಲ್ಲ. ಇದ್ದಷ್ಟು ದಿನ ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟು ಒಳ್ಳೆ ಸಂಬಂಧ, ಗೆಳೆತನ ಇರಲಿ ಎಂದು ಆಶಿಸುತ್ತೇನೆ. ನಿನಗೆ ಒಪ್ಪಿಗೆಯಿದ್ದರೆ, ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಸ್ನೇಹ ಬೆಳೆಸು. ಇಲ್ಲವಾದಲ್ಲಿ, ನನಗೆ ತೊಂದರೆ ಇಲ್ಲ. ಹೇಗಿದ್ದರೂ, ಬೇರೆಯವರು ಇದ್ದಾರೆ. ನಿನಗೆ ಯಾರು ಇಲ್ಲ ಎಂಬುದು ನೆನಪಿರಲಿ" ಎಂದು ಮಹಾಶಯ ಹೇಳಿದ. 

 ನನ್ನ ಒಬ್ಬಂಟಿತನದ ಅರಿವಾಯಿತು. ಯಾಕೆ ಅಷ್ಟು ಕಟುವಾಗಿ ಮಾತಾಡಿದೆ ಎಂದು ಪಶ್ಚಾತ್ತಾಪ ಉಂಟಾಯಿತು. ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಿ ನಿಂತೆ. "ಬಾ. ನನ್ನ ಮೂಲಕ ಹೊರಗೆ ನೋಡು. ಆಮೇಲೆ ನಿನ್ನ ಒಳಗಡೆ ನೋಡುವೆಯಂತೆ" ಎಂದು ಟಿ.ವಿ ಮಹಾಶಯ ನನಗಾಗಿ ಹೊಸ ಜಗತ್ತನ್ನು ತೆರೆದ. ಬಹಳ ಸಮಯ ಅವನೊಂದಿಗೆ ಚರ್ಚಿಸಿದೆ - ರಾಜಕೀಯ, ಕ್ರೀಡೆ, ಇತಿಹಾಸ, ಮನುಷ್ಯ ಜಾತಿ, ಮನಸ್ಸು, ದೇವರು - ಹೀಗೆ ಹಲವಾರು ವಿಷಯಗಳ ವಿನಿಮಯ ಮಾಡಿಕೊಂಡೆವು. ರಾತ್ರಿ ಎಷ್ಟೋ ಹೊತ್ತಿನ ಬಳಿಕ ಬೀಳ್ಕೊಂಡೆ. ಟಿ.ವಿ ಮಹಾಶಯ ನನಗೆ ಅದೆಷ್ಟೋ ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟ - ಎಲ್ಲರೊಂದಿಗೆ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಇರಬೇಕು, ಸಂಬಂಧಗಳನ್ನು ಕಾಪಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು, ಯಾಂತ್ರಿಕವಾಗಿ ಬದುಕಬಾರದು ಎಂದು ತಿಳಿಸಿಕೊಟ್ಟ. ಹೊರಗಡೆ ಕಪ್ಪಗಿದ್ದರೂ, ಆ ಮಹಾಶಯ ತನ್ನ ಒಳಗಿನ ತೇಜಸ್ಸು, ಬಣ್ಣ, ಸೌಂದರ್ಯಗಳಿಂದ ಬೆಳಗುತ್ತಿದ್ದ. 

 ಹೋಗಿ ಮಲಗಿಕೊಂಡೆ. ಎಷ್ಟೋ ಹೊತ್ತಾಗಿತ್ತು......... 

 ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದ ಹಾಗೆ ಬಾಗಿಲನ್ನು ಯಾರೋ ಬಡಿದಂತಾಯಿತು. ಸಮಯ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಒಂದು ಗಂಟೆಯಾಗಿತ್ತು. ನಿದ್ದೆಯಿಂದ ಎದ್ದು ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದೆ. ಹೊರಗಡೆ ಎಲ್ಲರೂ ಕುಣಿಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಏನಾಯಿತು ಎಂದು ಕೇಳಿದೆ. "ನಮ್ಮ ಕಾಮನ್ ರೂಮಿಗೆ ಟಿ.ವಿ ಬಂದಿದೆ. ನೋಡು ಬಾ..." ಎಂದು ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತರು ಕಿರುಚುತ್ತಾ ಓಡಿದರು..... 

A Page from a Journal!!!

16.8.2013, 11.30 PM

Never have I mentioned the time while writing my journal, have I? Then why did I do it today? Maybe to convince myself that nobody else is awake while I am writing this. My roommate is asleep. My friends have also gone to bed after a tiring day. My hands are trembling as I write this down, but I have no option left. I have to put it out of my system somehow. I just don't want them to know that I am feeling as I am feeling now - it's difficult to express THAT feeling in words!

Let me get to the point - I TASTED NON-VEG TODAY. For the first time in my life - ever! That is why my hands are trembling as I mention it. I don't know why - from the moment I tasted, I have been feeling guilty. My friends tell me "Arre! It's O.K dost. Most of us here eat non-veg. So, all we say is 'Welcome to the league'. You'll enjoy it. Veg khana doesn't have that "dum-n-khadar", you see. You get used to eating this and you will never want to eat 'boring' vegetarian stuff again." What they don't seem to understand is that my upbringing, tradition and values don't allow me to eat non-veg. Personally, I have never wanted to eat non-veg. But then, the vegetarian food here doesn't taste good. During lunch or dinner, whenever I see my friends relishing either chicken or fish, I felt that I was missing out on something.

 And today, something within me - an inner voice! - told me "Go and taste it, my friend. Family is 2K kms away. You can eat non-veg, flush it down the drain tomorrow and pretend as if nothing happened. Nobody will ever get to know - except your friends around. Moreover, they shall support you - your friends." With that green signal, in that moment of "weakness" and "temptation", I ordered a chilly chicken! Even as I took the chicken piece towards the mouth, my hands were trembling. My friends around - all non-vegetarians - were laughing at me. "What kind of a man are you? Scared to taste non-veg...Come on buddy! We are with you" they said. The laughter continued. It grew so loud that almost the entire canteen turned towards our table. The spotlight was on me. The news that I was tasting non-veg for the first time spread throughout the canteen. People joined in the laughter. 

My face turned red with humiliation - I could feel it! My ears became hot. I thought 'I need to put an end to this. I need to show them that I am not weak - by tasting non-veg! This is my chance to show them what I am made up of.' With that, my right hand - with the piece of chicken - reached my mouth.

What a feeling it was! It was soft. It was hot. It was spicy. For the first time since my arrival here, I tasted something that was so spicy! My tongue relished it! I enjoyed the initial feeling. I didn't even drink much water - just to let the taste stay! However, guilt took over soon. 

I was and still am worried about what the reaction back home would be - from my parents and all the other relatives & friends - when they learn that I tasted non-veg? Thoughts of me being disowned by the family crossed my mind more than once. How will I be treated back home? Will I just be teased and taunted? Or, will I have to face something harsh? Will my orthodox family understand my plight here - the condition of the canteen facilities here? Or, will they restrict themselves to their narrow field of view and abuse me verbally with the choicest of terms(which, sometimes, I feel I deserve for this act)? Will they understand that survival is important? Or, will they say that how we survive is important?

I might have digested the chicken I ate during lunch some 10 hours back. However, I am yet to digest the fact that I - being from the kind of family I am from - tasted non-veg! How am I supposed to break the news to them? I fear the prospect of telling this to them. Should I tell them at all? Maybe I shouldn't. But then, that guilt will prick me throughout my life. I will lose my self-respect and self-esteem due to that guilt.

I didn't tell my parents when they called tonight. I shall have to decide whether or not to tell them & if yes, how to tell them. All that I can say now is that I am in for a rough night and tonight is surely not going to be a good night! 

Feeling tense...worried...guilty...scared...

ಹೀಗೊಂದು ಶೌಚಪುರಾಣ....

ಒಂದು ಮಾಮೂಲಿ ಬೆಳಗ್ಗೆ... 

"ಗುರು, ಒಂದು ಕಿಂಗ್ ಕೊಡಮ್ಮ" ಎಂದು ಅವನು ಹಾಲಿನಂಗಡಿ ಮಂಜನನ್ನು ಕೇಳಿದ. 

 ಮಂಜ ತನ್ನ ಬೆಳಗಿನ ಗಿರಾಕಿಗಳಿಗೆ ಹಾಲು ನೀಡುತ್ತಾ ಹಣ ವಸೂಲಿ ಮಾಡುವುದರಲ್ಲಿ ಮಗ್ನನಾಗಿದ್ದ. "ಒಂದು ನಿಮಿಷ  ಇರಿ ಸ್ವಾಮೀ! ಮೊದಲು ಹಾಲು ತೊಗೊಳ್ಳೋರು ತೊಗೊಳ್ಳಿ. ನಿಮ್ಮ ಕಿಂಗು ಎಲ್ಲ ಆಮೇಲೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ತಡೀರಿ!" ಎಂದು ಮಂಜ ತನ್ನ ಕೆಲಸದ ನಡುವೆ ಉತ್ತರ ನೀಡಿದ. 

" ನೀನು ಹೇಳಿದ್ದು ನನಗೆ  ತಿಳಿಯತ್ತೆ. ನನ್ನ ಹೊಟ್ಟೆ ಕೇಳಬೇಕಲ್ಲ?! ನನ್ನ ಕಷ್ಟ ನಂಗೆ... ಬೇಗ ಕೊಡಯ್ಯ!  ಸಲೀಸಾಗತ್ತೆ!" ಎನ್ನುತ್ತಾ ಅವನು ಮಂಜನ ಮುಖದೆಡೆಗೆ ದುಡ್ಡು ತಿವಿದ. 

"ಬೆಳಗ್ಗೆ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಎಂಥ ಹೊಲಸು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಬರ್ತೀರಯ್ಯ! ತೊಗೊಂಡು  ಹೋಗು ಮೊದ್ಲು" ಎಂದು ಮಂಜ ಮುಖ ಸಿಂಡರಿಸಿಕೊಂಡು ಅವನಿಗೆ ಒಂದು ಕಿಂಗ್ ಕೊಟ್ಟು ಸಾಗಿಹಾಕಿದ. ಅವನು  ಖುಷಿಯಿಂದ ಅಲ್ಲಿಯೇ ಇದ್ದ ಪಬ್ಲಿಕ್ ಶೌಚಾಲಯಕ್ಕೆ ಓಡಿಹೋದ. ಹಾಲಿನಂಗಡಿಯ ಬಳಿಯಿದ್ದ ಜನರೆಲ್ಲಾ  ಅವನನ್ನು ನೋಡಿ ನಗುತ್ತಾ ಹೋದರು. 

ಅವನು ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಒಂದು ಶೌಚದೊಳಗೆ ಹೋದ. "ಥೂ! ಅದ್ಯಾವೋನು ಬಂದಿದ್ನೋ ಮುಂಚೆ! ಹೊಟ್ಟೆಗೆ ಏನಾದ್ರೂ ತಿನ್ಲಿ! ಹೋದಮೇಲೆ, ನೆಟ್ಗೆ ನೀರು ಹಾಕೋ ಬುದ್ಧಿ ಬೇಡ?! ಅವ್ನ ಮನೆ ಹಾಳಾಗ!...ನಾನೋ! ಸಿಗರೇಟು ತಂದೆ. ಬೆಂಕಿ  ತರೋದು ಮರೆತೆ! ನನ್ನ ಜನ್ಮಕ್ಕಿಷ್ಟು ಬೆಂಕಿ ಹಾಕ!" ಎಂದು ಸ್ವನಿಂದನೆಗೆ ಅವನು ಮೊದಲುಮಾಡಿದ. 

"ಓಹೋ! ನಮಸ್ಕಾರ ಸಾರ್! ಬೆಂಕಿಪೊಟ್ಟಣ ಬೇಕ?" ಎಂದು ಪಕ್ಕದ ಶೌಚದಿಂದ ಇವನು ಕೇಳಿದ. 

"ಹೌದು! ಕೊಡ್ತೀರಾ? ತೀರ ಅರ್ಜೆಂಟು!" ಎಂದು ಅವನು ದೈನ್ಯದಿಂದ ಕೇಳಿದ. ಬೆಂಕಿಪೊಟ್ಟಣ ಗೋಡೆ ಹಾರಿ ಬಂತು. ಅವನಿಗೆ ಹೋದ ಜೀವ ಮರಳಿ ಬಂದಂತೆ ಅಯ್ತು. 

"ಆಹಾ! ಇದು ನೋಡಿ ಸುಖ ಅಂದ್ರೆ! ತುಂಬಾ ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ್!" ಎನ್ನುತ್ತಾ ಅವನು ಸೇದಲು ಶುರು  ಮಾಡಿದ. 

"ನೀವು ಎಲ್ಲಿ ಅವ್ರು ಸಾರ್? ಏನು ನಿಮ್ಮ ಕಥೆ?" ಎನ್ನುತ್ತಾ ಇವನು ಮಾತು ಶುರು ಮಾಡಿದ. 

ಅವನು ತನ್ನ  ಕಥೆಯನ್ನು ಶುರು ಮಾಡಿದ. "ನಂದು ಇಲ್ಲೇ ಕನಕಪುರದ ಹತ್ರ ಹೊಸಹಳ್ಳಿ. ಬೇಸಾಯದ ಕುಟುಂಬ. ಅದ್ಯಾಕೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ -  ಕಳೆದ ಎರಡು  ವರ್ಷಗಳಿಂದ ನನ್ನ ಭೂಮೀಲಿ ಸರೀಗೆ  ಬೆಳೆ ಬರ್ತಾ ಇಲ್ಲ.  ಏನೇನೋ ಮಾಡಿದ್ದಾಯ್ತು. ಮಂತ್ರ ತಂತ್ರ ಹೋಮ ಪೂಜೆ - ಎಲ್ಲವೂ. ಏನೂ ಪ್ರಯೋಜನ  ಅಗ್ಲಿಲ್ಲ. ಪೂಜೆ ಮಂತ್ರದ ಹೆಸರಲ್ಲಿ  ಪೂಜಾರಿ ಜೋಯ್ಸಾ - ಇವರುಗಳು ನನ್ನ ಸುಲಿಗೆ ಮಾಡಿ ದುಡ್ಡು ಮಾಡ್ಕೊಂಡ್ರು. ನನ್ನ ತಂದೆ ತಾಯಿ ಹೆಂಡತಿಗೆ  ಇದರಲ್ಲಿ  ನಂಬಿಕೆ ಜಾಸ್ತಿ. 'ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಹೋಗಿ  ಬೇಸಾಯದ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳ್ಕೊಂಡಿರೋರನ್ನ ಕೇಳಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡೋಣ' ಅಂದ್ರೆ ದುಡ್ಡು ದಂಡ ಅಂತ ನನ್ನ ಮನೆ ಇಂದ  ಹೊರಕ್ಕೆ ಬಿಡ್ತಾ ಇರ್ಲ್ಲಿಲ್ಲ. ನನಗೂ ರೋಸಿ ಹೋಯ್ತು. ಇವತ್ತು ಬೆಳಗ್ಗೆ ಅವರುಗಳು  ಏಳೋ ಮುಂಚೇನೇ ಎದ್ದು ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಟೆ.  ಇಲ್ಲಿಗೆ  ಬಂದು ನಿಮ್ಮ ಪರಿಚಯ ಅಯ್ತು. ಇದೇ ನನ್ನ ಕಥೆ. ನಿಮ್ದೇನು ಕಥೆ?" ಎಂದು ಅವನು ತನ್ನ ಕಥೆ ಮುಗಿಸಿದ. 

"ನಂದೇನು ಹೆಚ್ಚಿಲ್ಲ ಸ್ವಾಮಿ! ಇಲ್ಲೇ ಎದರುಗಡೆ ಬ್ಯಾಗ್ ಪರ್ಸು ಹೊಲಿಯೋದೆ ನನ್ನ ಕೆಲಸ. ಸುಮಾರು ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷದ ಮುಂಚೆ ನನ್ನ ಊರಾದ ಮದುರೆ ಇಂದ ಓಡಿ ಬಂದೆ - ಅಪ್ಪನ ಜೊತೆ ಜಗಳ ಆಡಿ. ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದು ಬ್ಯಾಗ್ ಹೊಲ್ಯೋದನ್ನ ಕಲ್ತೆ.  ನನ್ನ ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬ್ಸೋ ಖುದಾ ಅದು.  ಹೆಂಡ್ರು ಮಕ್ಳು ಇಲ್ಲ.   ಬಂದಿದ್ದು ತೊಗೊಂಡು 'ಅಲ್ಲಾ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದು' ಅಂತ ಆರಾಮಾಗಿ ಇದ್ದೀನಿ" - ಇವನು ತನ್ನ ಕಥೆ ಮುಗಿಸೋ  ವೇಳೆಗೆ ಹೊರಗೆ ರೇಡಿಯೋದಲ್ಲಿ ಹಾಡು ಆರಂಭವಾಯ್ತು - "ಬದ್ತಮೀಸ್ ದಿಲ್..." ಎಂದು. 

"ಲೇ! ಯಾರೋ ಅದು! ಕನ್ನಡ ಹಾಡು ಹಾಕ್ರೋ !" ಎಂದು ಅವನು ಅರಚಿದ. ಕೂಡಲೇ "ವೆಂಕಟೇಸ..."ಎಂದು ಹಾಡು ಬದಲಾಯಿತು. 

"ಹೌದು .. ನಾವು ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ ಜನ್ಮ ಜಾತಕ ಹೇಳ್ಕೊಂಡ್ವಿ? ನಂಗೂ ನಿಮಗೂ ಏನು ಸಂಬಂಧ?" - ಏನು ತೋಚದೆ ಅವನು ಕೇಳಿದ. 

"ಅದೇ ಸ್ವಾಮಿ ಜೀವನ. ಯಾರಿಗೆ ಯಾವಾಗ ಯಾರು ಎಲ್ಲಿ ಯಾಕೆ ಹೇಗೆ ಸಿಗ್ತಾರೆ ಅಂತ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಗೊತ್ತಿದ್ರೆ,  ಖುದ ಅಗ್ತಿದ್ವಿ. ನಾನು ಹೇಳೋದು ಸರಿ ತಾನೇ?" - ಇವನು ತನ್ನ ಫಿಲಾಸಫಿ ಹೇಳಿದ. 

"ಪರವಾಗಿಲ್ಲಯ್ಯ - ಬ್ಯಾಗ್ ಹೊಲ್ಯೋನೆ ಆದರು, ಚೆನ್ನಾಗಿ ಮಾತಾಡ್ತೀಯ" - ಅವನು ತನ್ನ ಮೆಚ್ಚುಗೆ ಸೂಚಿಸಿದ. 

"ಏನೋ! ನಿಮ್ಮಂಥ ಜನ ಮಾತಾಡೋದನ್ನ ಕೇಳಿ ಕಲ್ತಿರೋದು. ಸರಿ ಸ್ವಾಮಿ! ನನ್ನ ಕೆಲಸ ಅಯ್ತು. ನಾನು ಬರ್ತೇನೆ. ಅಲ್ಲಾ ಒಳ್ಳೇದು ಮಾಡ್ಲಿ ನಿಮ್ಗೆ. ಮುಂದಿನಸಲ ಮುಖಾಮುಖಿ ಭೇಟಿ ಮಾಡೋಣ. ಸಧ್ಯಕ್ಕೆ ನಂಗೂ ಹೊಲ್ಯೋ ಕೆಲಸ ಇದೆ. ಶುಕ್ರಿಯ!" ಎನ್ನುತ್ತಾ ಇವನು ಹೊರಟು ಹೋದ. 

ಅವನು ಯೋಚಿಸುತ್ತಾ  ಕುಳಿತ - ತನ್ನ ಜೀವನದ ಕಥೆ ಎಲ್ಲವನ್ನು ಮುಖವೂ ನೋಡದೆ ಯಾರೋ ಒಬ್ಬನಿಗೆ ಹೇಳಿದ್ದು ಯಾಕೆ? ಆ ಇನ್ನೊಬ್ಬನೂ ಕೂಡ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಹೇಳಿದ್ದು ಯಾಕೆ? ಹೆಸರನ್ನೂ ಕೇಳಲಿಲ್ಲ... 

"ಸೂಪರ್ ವೆಂಕಟೇಸ...." ಹಾಡು ಕೇಳುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು. 

 ನಿಜ - ಜೀವನದ ಎಲ್ಲ  ಆಗು-ಹೋಗುಗಳ ಅರ್ಥ ತಿಳಿದರೆ, ಅಂದೇ ಆ  ಮನುಷ್ಯ ಭಗವಂತನಾಗುತ್ತಾನೆ.  ಆದರೆ, ಜೀವನದ ಸಾರವನ್ನೇ ಅದು ಕಳೆಯುತ್ತದೆ ತಾನೇ? ಯೋಚಿಸಬೇಕು... 

                                              ಶಾಯಿಸೃಷ್ಟಿ

ಹಲವು ತಿಂಗಳ ನಂತರ ಮತ್ತೆ ನನ್ನ blogಗೆ ಮರಳಿದ್ದೇನೆ. ಯಾರೋ English ಕವಿ ಹೇಳಿರುವ ಹಾಗೆ "Poetry is best words in the best order". ಆ ಮಾತಿಗೆ ಇಲ್ಲಿ ನ್ಯಾಯ ಒದಗಿಸಿರುವೆನೋ ಇಲ್ಲವೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾತ್ರ ಸತ್ಯ

ನೀಲಿ ಶಾಯಿಯ ಜೊತೆ ಬಿಳಿ ಹಾಳೆಗಳು 

ಧುಮಿಕ್ಕಿ ಬರುವ ಅದೆಷ್ಟೋ ಚಿತ್ರಗಳು 

ಖಾಲಿ ಖಾಲಿ ಕಾಗದದ ಮೇಲೆ 

ಮೂಡಿ ಬಂತೊಂದು ಶಾಯಿಯ ಲೀಲೆ 

ಶಾಯಿಸೃಷ್ಟಿಯ ಪ್ರತಿಮೆ ಜೇವಗಾಣಲು 

ಜೀವವೆಲ್ಲ ಶಾಯಿ ಸೇರಿ ಪ್ರತಿಮೆಯಾಗಲು 

ಅಂದಿನ ಕನಸು ಬೆಳಕ ಕಂಡಿತು 

ಇಂದಿನ ಬೆಳಕು ಕನಸಾಯಿತು 

ಕತ್ತಲಲಿ ಗ್ರಹಿಸಿದ್ದು ಬೆಳಕಲಿ  ಕರಗುವುದು 

ಬೆಳಕಲಿ ಕಂಡದ್ದು ಕತ್ತಲಲಿ ಕಾಣದು 

ಕತ್ತಲ ಗ್ರಹಿಕೆ ಸತ್ಯವೋ?

ಬೆಳಕಿನ ಕಾಣ್ಕೆ ಸತ್ಯವೋ?

ಶಾಯಿಸೃಷ್ಟಿಯಿದು - ಸತ್ಯವೋ? ಮಿಥ್ಯವೋ?

ಇರುವ ರೂಪ ಇನ್ನರೆಘಳಿಗೆಗಿಲ್ಲ 

ಒಂದೊಮ್ಮೆ ಮಿಂಚಿ ಮರೆಯಾಗುವುದೆಲ್ಲ 

ಕನಸಿಗೂ ನನಸಿಗೂ ಇಲ್ಲಿ ಅಂತರವಿಲ್ಲ 

ಯಾವುದೂ ಸತ್ಯವೂ ಅಲ್ಲ - ಮಿಥ್ಯವೂ ಅಲ್ಲ 

THE RETURN OF THE MASTER STORYTELLER!!!

  It was a usual day - like any other. I went to Ramu's nearby - one of the places in my locality that attracted me a lot! It was the favourite meeting spot for VISHWA and me(for those of you who don't know who VISHWA is, read my previous posts). However, it had been a long long time since I had gone there. It pained me to sit in Ramu's all alone - without VISHWA and his talks......

 A few months ago....One morning....VISHWA - who would appear at my gate at 8.30 sharp - did not turn up. Given that I had a few other engagements that day, I didn't bother to worry about VISHWA. Even the next day, there was no sight of him....Something must have gone wrong. I went to the address VISHWA had given me long ago. On enquiring I found that VISHWA had suddenly disappeared from his "house" overnight all of a sudden! Why did he have to do that? The rent was paid(VISHWA never found himself a job. Yet, he was never short of money!! I wonder how!). There were no dues. There were no issues bothering him - else I would have been the first one to know! And yet, the fact was that VISHWA had disappeared! I waited for a few days. When even after a week's time VISHWA was not to be seen, I gave up and just hoped that he was safe! You may ask why I never approached the police! I was never let to approach the police by my parents - who did not like VISHWA(Heaven knows why!). They felt I was in the wrong company - and yet they had no reasons to substantiate their view - something is seriously wrong with the elder generation!!

....However, that day, I felt a strong urge to go to Ramu's. Probably, I missed Ramu's coffee very dearly. Something tempted me to go there....It was the usual crowd - the same old tailor in his same old patched shirt, the same set of elderly people from the locality discussing the same old topic - how long it would take  the incumbent CM to relinquish his position, a few unemployed young men - discussing about cricket and the latest movie over a pack of cigarettes, "by-2" coffees and loud music. Ramu came to greet me. He seemed excited today. That was not usual. Ramu was always composed - sporting a simple smile even in the toughest of times. Today, he had a wide grin on his face - had he won a game of rummy last night? "There is a surprise for you!", Ramu said, grinning.
 
 What could it be? What surprise could the familiar Ramu's hold for me? Is that why I was compelled by some unseen force to go to Ramu's after a long time?
 
 I went to our - VISHWA's and mine - usual table. Surprisingly, it was occupied by somebody else. I was seeing him for the first time. Yet, there was air of familiarity around that man - sporting a beard, shabby hair, a shirt that seemed unwashed for ages. I looked into his eyes...."VISHWA!!!".

  Everybody in Ramu's turned towards the table! Yes - VISHWA - THE MASTER STORYTELLER - had returned after nearly 5 long months! Nobody had taken notice of that shabby looking man sitting alone at a table. The moment they realised it was VISHWA, people gathered in a circle around him - shooting questions: "Where did you go?","Why did you go?","Why did you not tell anybody?" - questions rained. The same questions were bothering me too....

 VISHWA - THE MASTER STORYTELLER - began in his inimitable style - "I was sleeping in my house that night. Suddenly, I heard a voice - somebody was calling me by name...A lady. I thought those were hallucinations and tried to sleep. But somebody pulled my blanket away - I was all alone in the house. The voice was growing louder and stronger...". All of us at Ramu's were listening intently. "....It said I had to go to my village. My mother was ill, the voice told. I never believe in such stuff. So I decided to ignore it and get back to sleep. But the voice did not let me to - it began all over again. Finally, I decided to go to my village - fearing for my mother's health. I left right then - without informing anybody.
  "I went to my village home. People had gathered outside. I feared the worst. I went inside - it had been years since I went to my village. My mother and I had had a heated argument and I had left home.- She was on her deathbed. She saw me. With tears in her eyes, she held my hand. And then, she was gone! That voice helped my mother die in peace! People said she was down with fever for the past few weeks. They had tried to contact me - but did not know where to contact.
  "I performed her last rites and decided to stay back in my village. But I felt the urge to come back here - to where I belong, to the familiar faces, to the very own Ramu's...That's why I came back.".

  I felt sorry for VISHWA. People had tears in their eyes. Gradually, the crowd dispersed. VISHWA and I were free to talk to ourselves. "Sorry VISHWA..." I said.
  "Why sorry? Did you believe it too?" he asked.
  "What do you mean?"
  "I never saw my mother's face. I was orphaned at birth. I never told you this all these years because I never felt it was required. I felt locked in this city. I just wanted to go and get some fresh air! Had I told the others this, their master storyteller would be passed off as a lunatic!"
  VISHWA, indeed was a master storyteller!!!
  "Ramu bhai, by-2 coffee" VISHWA ordered.....

                                                                  ಫೀನಿಕ್ಸ್ 


ಮನುಷ್ಯನ ಕಲ್ಪನೆಯ ಅತ್ಯಂತ ಸುಂದರ ಕಲ್ಪನೆ ಈ ಅಗ್ನಿಹಂಸ - phoenix. ಆ ಕಲ್ಪನೆಯ ಸೃಷ್ಟಿ ಇಂದ ಕಲಿಯುವುದು ಬಹಳಷ್ಟಿದೆ. ಅದನ್ನು ಕಲಿಯುವುದರೆಡೆಗೆ ನನ್ನ ಕಿರು ಪ್ರಯತ್ನ ಇದು. ರುಚಿಸುವುದು ಎಂದು ಭಾವಿಸುತ್ತೇನೆ.




....ಅದಾವುದೋ  ಶಕ್ತಿ  - ಅಗೋಚರ - ತನ್ನೆಡೆಗೆ
ತನ್ನೊಳಗೆ ಸರ್ವವನು ಸೆಳೆಯುತಿದೆ
ಸರ್ವವನು ಚದುರಿಸಲೆಂದೊಮ್ಮೆ  ಸಿಡಿದು
ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡ ಬೆಳಕು ಮೂಡಿದೆ!

ಮುಂದೆ ನಿಂತಿಹುದೊಂದು ಪಂಚಲೋಹದ ಮೂರ್ತಿ
ಆತ್ಮಶಕ್ತಿಯ ಜ್ವಾಲೆ ಅದರ ಚೇತನವು
ಬಿರುಮಳೆ ಚಳಿಚಂಡಮಾರುತಗಳಿಗಂಜದೆಯೇ
ತಣ್ಣೀರ ಎರಚಿದರು ಬೆಳಗುತಿಹುದು

ತನ್ನೊಡಲ ಜ್ವಾಲೆಗೆ ತನ್ನ ತಮವನೆ ಉಣಿಸಿ
ಜ್ವಾಲೆಯನು ಹಿಗ್ಗಿಸಿ ಉರಿಸಬೇಕು!
ತನ್ನೊಡಲ ಸತ್ವದ ಜ್ವಾಲೆಯಿಂದುದಿಸಿದ
ಅಗ್ನಿಹಂಸವೇ!! ನೀನು ಗರಿಗೆದರಬೇಕು!

ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣಿನ ಕಾಂತಿ  ನನ್ನ ಕಣ್ಣಲಿ ಸೇರಿ
ಲೋಕ ಕಾಣುವ ದೃಷ್ಟಿ ಹೊಸತಾಗಬೇಕು
ನಿನ್ನಂತೆ ಎನ್ನ ಮನದ ಗರಿಗಳು ಬಲಿತು
ಸ್ವಚ್ಛಂಧ  ಆಗಸದಿ ಹಾರಾಡಬೇಕು!!